راهنماي بهترين خريد در بازار >>> بهترین تلویزیون مناسب خانه شما چند اینچی است؟ (قابلیت HDR در تلویزیون‌های جدید چیست؟)

وب سایت بورس نگار -  قابلیت HDR در تلویزیون‌های جدید چیست؟ کدام اندازه تلویزیون برای شما مناسب تر است؟ و اگر این سوالات و صدها سوال دیگر که حین خرید تلویزیون های جدید و تخت برای شما بوجود می آید حتما این مطلب را تا انتهای آن مطالعه نمایید...

   ۳۷؟ ۴۲؟ ۵۰؟ ۶۵؟ ۹۰؟ برای هر خانه‌ای و هر بودجه‌ای، یک تلویزیون HD وجود دارد. اما اگر دکوراسیون منزل‌تان با کابینت، میز تلویزیون یا مبلمان محدود نشده و انتخاب‌های زیادی برای اندازه تلویزیون دارید، چه تلویزیون مناسب شماست؟

شاید فکر کنید هرچقدر که می‌توانید هزینه کنید باید تلوزیون بزرگتری بخرید. اما منطقی‌ست که اندازه تلوزیون‌تان با ابعاد اتاق و فاصله محل نشستن برای تماشا تناسب داشته باشد.

چقدر تلخ است وقتی که محصول جدیدی مانند تلویزیون را با صرف هزینه ای که به مرور پس انداز کرده ایم می خریم و با اشتیاق تمام به خانه می بریم، سپس با گذشت چند روز متوجه می شویم که کاربری های دلخواه ما در آن وجود ندارد یا اینکه با پرداختن بهایی نصف آنچه هزینه کرده ایم می توانستیم امکانات دلخواه خودمان را در دستگاهی ارزانتر پیدا کنیم. در این موقع است که پشیمانی سودی ندارد. پس بیایید برای جلوگیری از این پشیمانی ناخوشایند با اشتباه های متداول در خرید تلویزیون آشنا شویم و از آنها پرهیز کنیم.

اشتباه اول: اندازه نادرست

اندازه تلویزیون های LCD موجود در بازار معمولا از 32 اینچ شروع می شود. البته اندازه های کوچکتر هم وجود دارد که بیشتر برای استفاده کردن به عنوان نمایشگر رایانه مناسبند تا تلویزیون. شرکت LG چند نوع تلویزیون 26 اینچ عرضه کرده است که قیمتی مناسب دارند. اگر از چنین وسیله ای بخواهید به عنوان تلویزیوناستفاده کنید، باید آن را در اتاق نسبتا کوچکی بگذارید چون اولا گذاشتن آن در سالن بزرگ، نمای جالبی ندارد و دوم اینکه تلویزیونی با این اندازه را حتما باید از فواصل نزدیک تماشا کرد.

کوچکترین اندازه متداول تلویزیون های LCD، سایر 32 اینچ است که تقریبا در استاندارد همه تولیدکننده ها وجود دارد. اگر دورترین محل نشستن برای تماشای تلویزیون حداکثر حدود 3 متر با صفحه تلویزیون فاصله داشته باشد، اندازه 32 اینچ مناسب به نظر می رسد اما در فواصل دورتر قدری کوچک دیده می شود.

این محصولاتی که کمتر شناخته شده اند، عموما قیمت پایین تری دارند. اگر پول بیشتری دارید و فضای اتاق نشیمن تان هم بزرگتر است، می توانید به سراغ تلویزیون های بزرگتر بروید. اندازه استاندارد بعدی 37 اینچ است.

به گفته فروشندگان، این روزها پرطرفدارترین اندازه در تلویزیون ها 40 و 42 اینچ است. شرکت های LG و پاناسونیک استاندارد 40 اینچی ندارند بنابراین اگر به دنبال تلویزیون LCD در اندازه 40 اینچی می گردید باید به سراغ سازنده های دیگری مانند سامسونگ وسونی بروید اما اوضاع در اندازه 42 اینچ کاملا برعکس است زیرا این دو شرکت اخیر، چنین استانداردی ندارند پس برای خریدن تلویزیون LCD در اندازه 42 اینچ می توانید به سراغ محصولاتی از پاناسونیک، LG، شارپ، فیلیپس، دوو و بسیاری دیگر از تولیدکنندگان بروید.

اشتباه دوم: تصمیم نادرست درباره نوع فناوری

آیا واقعا می دانید که نوع LCD به دردتان می خوید یا LED؟ یا شاید هم پلاسما؟! این سه نوع تلویزیون تفاوت قابل توجهی با هم دارندن اما مشخصات فنی آنها برای بسیاری از خریداران عام نمی تواند توجیه کننده این اختلاف قیمت باشد. بیایید این موضوع را قدری بررسی کنیم.

تلویزیون های LED تقریبا بین 25 تا 50 درصد گرانتر از تلویزیون های LCD هم اندازه خود هستند اما این گرانی بی علت نیست. در واقع فناوری LCD اکنون قدری قدیمی شده است. اگرچه از نظر تفکیک پذیری تصویر (رزولوشن)، نمونه های جدید این تلویزیون ها از نوع Full HD است و از این نظر چندان تفاوتی با تلویزیون های LED ندارد اما تفاوت های دیگری باعث این اختلاف قیمت می شود.

تصاویر در تلویزیون های LED به علت نوع فناوری به کار رفته در آنها شفاف تر است. این موضوع را در فروشگاهی که چندین تلویزیون روشن دارد که همگی یک فیلم را نمایش می دهند می توانید متوجه شوید. همچنین مصرف برق تلویزیون های LED بسیار کمتر است و به اصطلاح بسیار «سبز» یا دوستدار طبیعت هستند.

اگر بیشتر مواقع فقط به برنامه های تلویزیون نگاه می کنید، شاید پرداخت این اختلاف قیمت چندان به صرفه نباشد زیرا کیفیت پخش تصاویر تلویزیونی در ایران از نوع HD نیست (حتی با گیرنده های دیجیتال) و احتمالا چندان متوجه تفاوت کیفیت این دو نوع تلویزیون نخواهید شد (بیشتر افراد، این تفاوت را فقط هنگامی که در فروشگاه در کنار هم مقایسه می کنند متوجه می شوند) بنابراین در این حالت، تلویزیون LCD برای تان مناسب تر است اما اگر دیدن فیلم های با کیفیت، به ویژه در قالب بلو – ری، از بزرگترین سرگرمی های شما باشد، موضوع بسیار تفاوت پیدا می کند و بی شک در این شرایط به شما تلویزیون LED را پیشنهاد می کنیم.

کیفیت تصاویر در تلویزیون های پلاسما به وضوح از تلویزیون های LCD و LED پایین تر و البته قیمت آنها هم بسیار ارزانتر است. حتی در دیدن برنامه های تلویزیون هم می توانید متوجه این اختلاف کیفیت بشوید. در شرایطی که ترجیح بر صرف کردن هزینه کمتر و نیاز به صفحه بزرگتر است، اگر موضوع کیفیت تصویر را بتوان در اولویت بعدی قرار داد، بهترین انتخاب تلویزیون پلاسما است.

اشتباه سوم: هزینه هوشمندی

این روزها تبلیغ بر سر هوشمند (یا اسمارت) بودن تلویزیون بالا گرفته است اما این کلمه چه معنایی دارد؟ اسمارت در واقع نام ثبت شده ای است که در برخی از برندهای تلویزیون به کار می رود و در یک جمله نه چندان دقیق می توان آن را «توانایی برقراری ارتباط تلویزیون با اینترنت» نامید.

روی هم رفته دو نوع کلی تلویزیون هوشمند داریم. در نوع اول، تلویزیون به اینترنت وصل می شود و یکراست به منبع برنامه هایی می رود که برای آن طراحی شده اند. در این نوع تلویزیون ها، استفاده از اینترنت فقط برای دستیابی به برنامه هایی است که شرکت سازنده در جایی گردآوری کرده است.

این برنامه ها در گروه های گوناگونی (از جمله بازی، آموزشی و ...) دسته بندی می شوند. خود تلویزیون حافظه محدودی دارد که می توان چند نمونه از این برنامه ها را روی آن نصب کرد اما برای استفاده از تعداد بیشتری از برنامه ها باید برنامه های قبلی را از روی آن حذف کرد. برنامه نویس های ایرانی، برنامه هایی مختص کاربران ایرانی طراحی کرده اند که اگرچه هنوز در ابتدای راه است اما برخی از نیازهای کاربران را برطرف می کنند و باعث می شوند که به آینده این فناوری امیدوارتر بشویم.

برنامه های موجود در تلویزیون های هوشمند را به هیچ وجه نباید با برنامه های رایانه ای مقایسه کنید. مثلا بازی های رایانه ای این تلویزیون ها بیشتر به بازی های کنسول های قدیمی (دهه های 80 و 90 میلادی) شباهت دارند تا بازی هایی امروزی. البته برنامه هایی مانند پیش بینی وضع هوا یا برنامه پرواز هواپیماها بسیار کاربردی هستند.

حالت دوم در تلویزیون های هوشمند، آنهایی است که مرورگر دارند و با استفاده از آنها می توانید در اینترنت به گشت و گزار بپردازید. در این نوع از تلویزیون ها، اتصال به اینترنت به پایگاه مشخصی محدود نمی شود بلکه می توانید از آن درست مانند اینترنت روی رایانه تان استفاده کنید. البته تایپ کردن طولانی (مثلا پاسخ دادن به ایمیل) در آنها دشوار و خسته کننده است اما گشت و گذار اینترنتی یا کسب اطلاعات ضروری مورد نیاز مفید خواهد بود. بسیاری از کسانی که برای داشتن تلویزیونی هوشمند هزینه های گزاف می پردازند نمی دانند چه چیزی به دست خواهند آورد. حالا با دانستن این موضوع می توانید انتخاب بهتری داشته باشید.

اشتباه چهارم: تاکید بر نسبت کنتراست

یکی از پارامترهای مهمی که فروشنده ها روی آن خیلی مانورمی دهند و در تفاوت قیمت تلویزیون های مشابه بسیار مهم است، نسبت کنترالست است. این نست در دو نوع وجود دارد، یکی استاتیک و دیگری دینامیک. این دو نوع را نمی توان با هم مقایسه کرد، بنابراین نگذارید که فروشنده ها از مقایسه کردن آنها با هم برای گول زدن شما استفاده کنند!

همچنین مقایسه بین نسبت های کنتراست فقط یکی از پارامترهای کیفیت تلویزیون است، بنابراین آن را به عنوان وحی منزل در کیفیت بهتر در نظر نگیرید. بهترین کار این است که قدری وقت بگذارید و تصاویری را که در تلویزیون های مختلف به طور همزمان پخش می شوند با هم مقایسه کنید. این مقایسه را یک بار برای تیره ترین بخش های تصاویر و یک بار برای روشن ترین بخش ها انجام دهید.

قابلیت HDR در تلویزیون‌های جدید چیست؟
قابلیت HDR که در واقع مخفف عبارت High Dynamic Range یا محدوده دینامیکی بالا است، این ‌روزها بارها و بارها در رونمایی از تلویزیون‌های جدید شرکت‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد.

 در واقع سال‌ها است که این واژه را در این صنعت می‌شنویم، اما بالاخره شاهد حضور تلویزیون‌های سازگار با این قابلیت و از سوی دیگر اولین سری فیلم‌ها و نمایش‌های تلویزیونی به منظور بهره‌گیری هرچه بهتر از این ویژگی هستیم. از سوی دیگر در سال جاری میلادی یا نهایتا در اوایل سال 2016 شاهد حضور دیسک‌های بلوری اولترا HD با عناوین HDR خواهیم بود که البته دستگاه‌های پخش‌‌کننده جدیدی نیز برای آنها موجود خواهد بود.

 محدوده دینامیکی بالا یا HDR چیست؟
 دو شاخصه اصلی و مهم در نحوه نمایش محتویات تصویری روی تلویزیون، نسبت کنتراست یا همان چگونگی نمایش روشنی و تاریکی بر روی صفحه ‌نمایش تلویزیون و البته دقت رنگ یا همان نزدیک بودن رنگ‌های نمایش داده شده به نسخه موجود از آنها در طبیعت و البته در برخی موارد نظر کارگردان است.
 در صورتی که دو تلویزیون را در کنار هم قرار دهید، دستگاهی که نسبت کنتراست بهتر و دقت رنگ بالاتری دارد در کنار تلویزیون دیگری که از وضوح تصویر بالاتر بهره می‌برد بیشتر به چشم آمده و در واقع برای بینندگان جذاب‌تر خواهد بود. تصویر نمایش داده شده روی چنین تلویزیونی برخلاف وضوح پایین، طبیعی‌تر و واقعی‌تر خواهد بود. به بیان دیگر یک تلویزیون با رزولوشن تمام HD اما با نسبت کنتراست خوب و دقت رنگ بالا همواره می‌تواند یک تلویزیون با رزولوشن 4K و نرخ کنتراست و دقت رنگ حد متوسط را شکست دهد.

 HDR در یک جمله محدوده کنتراست و دقت رنگ را توسعه می‌دهد. قسمت‌های روشن تصویر روشن‌تر خواهند بود و تصاویر این‌گونه به‌نظر می‌رسند که عمق بیشتری دارند. رنگ‌ها نیز به‌گونه‌ای بهبود می‌یابند که انگار به ‌نحوی بهینه‌تر طیف‌های آبی، سبز، قرمز و هر آنچه بین آنها قرار دارد نشان داده می‌شوند. با استفاده از قابلیت HDR محدوده رنگ وسیع‌تری را شاهد خواهیم بود و همین امر باعث خواهد شد حتی شاهد تعداد رنگ بیشتر نیز باشیم، رنگ‌هایی که تولید آنها در تلویزیون‌های فعلی که در بازار شاهد هستیم و از این قابلیت بی‌بهره‌اند غیرممکن است. به‌عنوان مثال رنگ قرمز تابلوهای راهنمایی و رانندگی یا رنگ یک فیل را به نحوی طبیعی خواهید دید که بعضا تعجب خواهید کرد که چگونه این محدوده وسیع طیف‌ رنگی یا همان WCG دست‌یافتنی است.

HDR در عکاسی و HDR در تلویزیون‌
 یکی از مهم‌ترین مواردی که باید به آن توجه کرد آن است که ویژگی HDR در تلویزیون‌های جدید با قابلیت HDR که در عکاسی و تصاویر گرفته شده با استفاده از دوربین‌ها از آن یاد می‌شود متفاوت است. تقریبا در هر متنی که درخصوص استفاده از قابلیت HDR در عکاسی نوشته شده می‌توان اظهار نظر کاربران درخصوص شکایت از ایجاد تصاویری که بیش از حد از واقعیت فاصله گرفته‌اند را مشاهده کرد. متاسفانه این دو ویژگی با وجود تفاوت‌های فراوان از یک نام بهره می‌برند که همین مساله ممکن است در همان نگاه اول و با شنیدن عنوان HDR در تلویزیون‌های جدید، کاربر را از جست‌وجوی بیشتر به منظور آشنایی با ویژگی‌های آن منصرف کند.
 TV HDR: این قابلیت در تلویزیون‌ باعث خواهد شد نرخ کنتراست تلویزیون و رنگ‌های مشاهده شده تا حد زیادی گسترش یافته و شاهد تصویری واقعی‌تر و طبیعی‌تر از آنچه امروزه در تلویزیون‌ها مشاهده می‌کنیم باشیم.
 Photo HDR: ترکیب چند عکس با نوردهی متفاوت به‌منظور ایجاد یک عکس که بیشترین میزان محدوده دینامیکی را بازسازی کند، قابلیت HDR در عکاسی را توصیف می‌کند.

این قابلیت چگونه کار می‌کند؟
 در سیستم HDR دو بخش اساسی وجود دارد. تلویزیون و منبع. قسمت اول که در واقع ساده‌ترین قسمت ممکن برای توصیف است، تلویزیون‌هایی هستند که می‌توانند در مقایسه با تلویزیون‌های معمولی در قسمت‌هایی از تصویر میزان نور بیشتری را ایجاد کنند. این روند چیزی مشابه قابلیت کم ‌کردن نور (تارکردن صفحه) در تلویزیون‌های امروزی، البته در سطحی وسیع‌تر است. در کنار قابلیت HDR همواره از قابلیت WCG یا همان محدوده وسیع‌تر طیف‌های رنگی یاد می‌شود. در واقع تلویزیون‌ها قادر به پوشش محدوده وسیع‌تری از رنگ‌ها در مقایسه با آنچه در محتویات اچ‌دی یا بلوری مشاهده می‌کنیم خواهند بود اما مساله اینجا است که کاربران زیادی وجود دارند که دوست ندارند تصاویر موجود بر روی تلویزیون آنها آب‌رنگی باشد.

 در واقع استفاده از رنگ‌های مختلف به تصمیم کارگردان یا تهیه‌کننده محتوا بستگی خواهد داشت و انتخاب آنها برعهده تلویزیون نخواهد بود. البته استفاده از تلویزیون‌هایی با نور و رنگ‌های بیشتر به پرداخت هزینه بیشتر نیاز خواهد داشت و این در حالی است که بعضا تلویزیون‌های HDR در مقایسه با یکدیگر نیز کیفیت متفاوتی دارند. از سوی دیگر، اینکه تلویزیونی با قابلیت HDR سازگاری داشته باشد خود به تنهایی نمی‌تواند به‌عنوان معیاری در تشخیص برتری آن به دستگاه‌های بدون بهره از این قابلیت مورد ارزیابی قرار گیرد. این قابلیت تنها نشان‌دهنده آن است که می‌توان از چنین محتوایی بر روی تلویزیون یاد شده استفاده کرد.
 محتوای موجود برای این تلویزیون‌ها نیز بسیار کمیاب است. نمایش‌های تلویزیونی و فیلم‌های با وضوح 4K در حال حاضر همچنان به ندرت یافت می‌شوند و محتوایی با قابلیت HDR از آن هم محدودتر است. هم‌اکنون شرکت‌هایی مانند آمازون چندین و چند نمایش را در این قالب تهیه و سونی فیلمز و Netflix نیز از جمله فعالان در این عرصه هستند. منبع دیگری که برای استفاده از این قابلیت موجود است، دیسک‌های فیزیکی هستند. استاندارد Ultra HD «4K» Blu-ray امکان استفاده از نسخه‌های تجهیزشده به قابلیت HDR را فراهم می‌کند اما هنوز مشخص نیست تولید چنین محتوایی چگونه پیشرفت خواهد کرد.

کابل‌ها و کانکتورهای مورد نیاز
 خوشبختانه برای استفاده از قابلیت HDR به خرید کابل‌های جدید نیاز نخواهید داشت. در واقع کابل‌های HDMI پرسرعت فعلی می‌توانند به خوبی محتویات بهره‌مند شده از این قابلیت را انتقال دهند. دستگاه منبع باید از HDMI 2.0a برای انتقال اطلاعات بهره‌مند شده باشد. در صورتی که شما از یک دریافت‌کننده برای سوئیچینگ استفاده می‌کنید، آن نیز به HDMI 2.0a نیاز خواهد داشت. خبر خوب اینکه تعداد زیادی از دستگاه‌های مجهز به HDMI 2.0 در سال جاری به ‌روزرسانی را برای ارتقا به HDMI 2.0a دریافت خواهند کرد. این در حالی است که بر خلاف روند به ‌روزرسانی از HDMI 1.4 به نسخه 0/2 به ‌نظر نمی‌رسد هیچ محدودیت سخت‌افزاری برای رفتن از نسخه 0/2 به نسخه 0/2a وجود داشته باشد.