🔶🔶همه چیز درباره تکنولوژی تولید نفت شیل در آمریکا و تاثیر آن بر قیمتهای جهانی نفت؛ هزینه تولید هر بشکه نفت شیل چقدر است؟

 
نفت و گاز و پتروشیمی – واژه نفت شیل (Oil shale) در کل به هرگونه سنگ یا صخره رسوبی گفته می‌شود که در اصل حاوی ماده جامد زغال‌سنگ است که به نام کروژن (kerogen) نیز شناخته می‌شود. هنگام داغ شدن از این سنگ‌ها نوعی نفت مایع جاری می‌شود. این نوع نفت میلیون‌ها‌ سال قبل، از گل‌ولای بستر دریاچه‌ها بوجود آمده که طی بازه‌های زمانی بلندمدت، گرما و فشار زیاد به موادی مشابه نفت تبدیل شده‌اند...
نفت شِیل در واقع نفت نامتعارفی است که از گرماکافت، هیدروژنه‌کردن، و انحلال گرمایی خرده‌های سنگ نفت‌زا (شِیل نفتی) بدست می‌آید. این فرایندها مواد آلی درون سنگ (کروژن) را به نفت و گاز مصنوعی تبدیل می‌کنند. از نفت حاصله می‌توان بلافاصله بعنوان سوخت استفاده کرد یا با افزودن هیدروژن و زدودن ناخالصی‌ها چون سولفور و نیتروژن، آن را ارتقا داد تا بعنوان مادهٔ اولیه وارد پالایشگاه ها نمود، البته محصولات پالایش‌شده را می‌توان در همان مصارفی بکار برد که محصولات پالایش‌شدهٔ نفت خام بکار می‌روند و از این حیث تفاوتی ندارند.

سنگ سوزان در همه جای جهان
نفت شیل اصولا نیازی به فرآوری اضافی ندارد و اغلب به نام «سنگ سوزان» مشهور است. سنگ سوزان در نقاط مختلفی از جهان از جمله ایران نیز وجود دارد اما به گفته کارشناسان بزرگترین ذخایر آن در آمریکا و در منطقه Green River Formation قرار دارد که بخش‌هایی از ایالت‌های کلورادو، یوتا و وایومینگ را دربر می‌گیرد. براساس تخمین برخی از موسسات آمریکایی که چندان با واقعیت همخوانی ندارد، میزان ذخایر موجود در این مناطق بین ١,٢ تا ١.٨‌هزار ‌میلیارد بشکه متغیر است، اما برخی دیگر آن را حدود ٨٠٠‌میلیارد بشکه نفت قابل برداشت می‌دانند که حتی این میزان هم بیشتر از ذخایر تثبیت شده عربستان است. تقاضای کنونی در آمریکا برای محصولات نفتی حدود ٢٠‌میلیون بشکه در روز است. اگر نفت شیل بتواند یک‌چهارم این نیاز را تأمین کند، این ذخایر در آمریکا بیش از ٤٠٠‌سال عمر خواهد کرد. بیش از ٧٠‌درصد زمین‌های حاوی نفت شیل در منطقه Green River Formation به دولت فدرال تعلق دارند، بنابراین دولت آمریکا به‌طور مستقیم به دسترسی بخش‌هایی که ذخایر انرژی زیادی دارند نظارت می‌کند.

بیشترین منابع نفت شیل در کجاست؟
ذخایر سنگ نفت در سراسر جهان وجود دارد اما ذخایر عمده سنگ نفت در ایالات متحده قرار دارد. برآوردها از محدوده سپرده جهانی از ۲٫۸ تا ۳٫۳ تریلیون بشکه نفت قابل بازیابی است. منابع نفت شیل (سنگ نفت یا سنگ نفت‌زا) در پهنه وسیعی از طبیعت از آب‌های شیرین تا دریاچه‌های نمکی و باتلاق‌های رسوبی یافت می‌شود که بین دوره‌های کامبرین و ترشیاری شکل گرفته‌اند.
بیشتر منابع نفت شیل در ایالات متحده هم در ایالت کلرادو آمریکا واقع شده، که دارای منابعی بالغ بر ۳٫۳ تریلیون تن است.
مکان        دخایر نفت شیل          ذخایر کروژن          ذخایر احتمالی کروژن  
آفریقا           ۱۲٬۳۷۳                 ۵۰۰               ۵٬۹۰۰
آسیا           ۲۰٬۵۷۰                 ۱۱۰۰               -
اقیانوسیه        ۳۲٬۴۰۰            ۱٬۷۲۵            ۳۶٬۹۸۵    
اروپا              ۴٬۱۸۰               ۳۰۰               ۶٬۵۰۰
خاورمیانه         ۳۵٬۳۶۰            ۴٬۶۰۰            ۲۴٬۶۰۰
آمریکای ش    ۳٬۳۴۰٬۰۰۰        ۸۰٬۰۰۰            ۱۴۰٬۰۰۰                
آمریکای ج            -               ۹٬۶۰۰               ۴۰۰

اعداد به (میلیون تن) درج شده است(مقایسه کنید حجم عظیم این ذخایر در آمریکای شمالی را با سایر مناطق جهان)
 

نحوهٔ استخراج نفت شن به دو صورت است:
۱-حفاری سطحی
در روش حفاری سطحی مانند روش‌های قدیمی سنگ را تا دمای ۵۰۰ درجه گرم می‌کنند ولی در روش‌های جدید از کریستال قیر استفاده می‌کنند تا روند پالایش بهینه‌تر باشد و از کریستال قیر برای فرایند کاتالیستی استفاده می‌شود.
۲- حفاری درجا
برای روش حفاری درجا، حرارت‌دهنده الکتریکی را درون زمین قرار می‌دهند و سنگ نفت را به مدت ۲ الی ۳ سال تا ۷۰۰ درجه فارنهایت حرارت می‌دهند و با حفر چاه در کنار آن نفت‌های دوب شده را استخراج می‌کنند. روش حفاری درجا آلودگی محیط زیستی کمتری نسبت به روش‌های دیگر دارد.
شرکت شل برای جلوگیری از ترکیب نفت با سفره‌های آب زیرزمینی روشی را ابداع کرده‌ که سردسازهایی را بعنوان سد یخی درون زمین قرار می‌دهند تا مانع از ترکیب این نفت با آب زیر زمین شود.

نفت شیل، نفتی که در آینده نزدیک آمریکا را از نفت خاورمیانه بی نیاز خواهد کرد
هرچند بنظر می‌رسد نفت شیل مزایای فراوانی دارد و از وابستگی آمریکا به نفت خاورمیانه می‌کاهد، اما چندان هم بي‌دردسر نیست. اطلاعات نشان می‌دهد استخراج نفت شیل تأثیری منفی روی محیط زیست هوا، آب و زمین اطراف پروژه‌ها دارد. فرآیند تقطیر این نوع نفت، گازهای آلاینده‌ای از جمله دی‌اکسید سولفور، سرب و اکسیدهای نیتروژن را در هوا منتشر می‌کند. تحلیل کنونی موسسه تحقیقاتی آمریکایی BLM نشان می‌دهد پروژه‌های تحقیقاتی کنونی نفت شیل میزان مه را برای چند هفته در‌ سال می‌افزایند. سازمان NRDC (هیأت حمایت از منابع طبیعی) اشاره می‌کند انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از استخراج نفت شیل دو برابر نفت خام طبیعی است. بطوریکه تولید صد‌هزار بشکه نفت شیل در روز ١٠‌میلیون تن گازهای گلخانه‌ای منتشر می‌کند.
براساس گزارش BLM برای استخراج و تقطیر هر بشکه نفت شیل به ٢,١ تا ٥.٢ بشکه آب نیاز است. چنین حجم آبی شدت جریان سالانه رودخانه سفید کلورادو را 8‌درصد می‌کاهد. رسوباتی که از فرآیند استخراج نیز به‌جا می‌ماند بستر آب‌های حوضچه «گرین ریور» را تهدید می‌کند. NRDC اشاره می‌کند که زیرساخت مورد نیاز برای تولید و توسعه نفت شیل به چشم‌انداز مناطق محلی نیز ضربه می‌زند. علاوه بر تأثیرات زیست‌محیطی نفت شیل، انرژی وسیعی برای تولید نفت شیل نیاز است. براساس تخمین‌های این سازمان تولید صدهزار بشکه نفت به ١٢‌هزار مگاوات برق (معادل تولید نیروگاه برقی برای خدمت‌رسانی به شهری با ٥٠٠‌هزار نفر جمعیت) نیاز دارد.

هزینه تولید هر بشکه نفت شیل چقدر است؟
این در حالیست که طرفداران تولید این نوع نفت اعلام کرده‌اند هدفشان تولید روزانه یک‌میلیون بشکه نفت در روز است. اما این یک وجه ماجراست. تولید یک بشکه نفت شیل در صورتی موفقیت‌آمیز است که هزینه آن در هر منطقه تولیدی پایین‌تر از قیمت نفت خام یا جایگزین‌های آن باشد. وزارت انرژی آمریکا در ‌سال ٢٠١٢ تخمین می‌زد که فرآوری این‌گونه نفت در صورتی موفقیت‌آمیز است که بهای نفت بالای ٥٤دلار به ازای هر بشکه باشد اما سازمان جهانی انرژی براساس پروژه‌های پایلوت انجام شده تخمین زده بود هزینه‌های عملیاتی آن مشابه هزینه‌های نفت شنی کانادا باشد. یعنی تولید آن در صورتی از لحاظ اقتصادی به‌صرفه است که قیمت هر بشکه نفت‌خام بالای ٦٠دلار باشد اما درحال حاضر هزینه تولید این نفت حدود 40 دلار هم تخمین زده می شود.

نوسانات شدید و بی سابقه نفت  
قیمت نفت در ماه‌های اخیر نوسانات شدیدی را از سر گذرانده. در حالیکه حدود دو ماه پیش بسیاری از موسسات و سازمان‌های بین‌المللی از احتمال رسیدن قیمت‌ها به حدود ۱۰۰ دلار بر بشکه در ماه‌های پایانی سال‌ 2018 میلادی خبر می‌دادند، نفت در حال‌حاضر حدود ۶۰ دلار معامله می‌شود. درخصوص چرایی نوسانات اخیر قیمت‌ها دلایل گوناگونی عنوان می‌شود، اما به یقین رشد تولید نفت شیل در آمریکا یکی از مهم‌ترین‌ دلایل افت قیمت‌ها در هفته‌های گذشته است.

سورپرایز ۱۰ ساله جهان تولیدکنندگان نفت را متعجب کرد
رشد تولید نفت شیل آمریکا از سال ۲۰۱۴ بعنوان یکی از مهم‌ترین‌ عناصر اثرگذار بر بازار نفت شناخته می‌شود، با این حال برخی اعلام می‌کنند صنعت نفت شیل هنوز در دوران طفولیت خود بسر می‌برد و هنوز می‌تواند به توسعه و رشد خود ادامه دهد، بنابراین در سال‌های پیش‌رو نیز از اهمیت و اثرگذاری تولید نفت شیل آمریکا در بازار نفت کاسته نخواهد شد. نیک باتلر، تحلیلگر و نویسنده فایننشال‌تایمز می‌گوید که «تغییرات اقلیمی»، «ریسک‌های ژئوپلیتیک در خاورمیانه» یا «کاهش هزینه تولید انرژی‌های تجدیدپذیر» محرک اصلی نوسانات بازار نفت نیستند. به گفته او «البته همه اینها مهم و بر قیمت‌ها اثرگذارند، اما تاثیر آنها در مقایسه با اثر تغییرات جغرافیای عرضه و تقاضای نفت بسیار محدود است.» باتلر می‌گوید: در واقع تغییر در جغرافیای تولید و مصرف نفت مهم‌ترین‌ عامل اثرگذار بر بازار این کالا در یک دهه گذشته بوده و این تاثیرگذاری در دهه‌های آینده نیز با همین قدرت ادامه خواهد داشت. افزایش رشد تقاضا در آسیا و رشد عرضه در آمریکا دو تغییر عمده در جغرافیای عرضه و تقاضا از نگاه باتلر است. دو تغییر که اولی پیش‌بینی شده و دومی کاملا غیرمنتظره بوده و جهان را در بهت و ناباوری فرو برد. در واقع حدود ۱۰ سال پیش موسساتی چون آژانس بین‌المللی انرژی در چشم‌اندازهای بلندمدت خود از بازار انرژی در حالی از افزایش رشد تقاضا در آسیا خبر می‌دادند که در این گزارش‌ها‌ هیچ اثری از نفت شیل و اثرگذاری آن بر بازارهای انرژی دیده نمی‌شد. بنابراین وقوع انقلاب شیل طی یک دهه گذشته یک «سورپرایز بزرگ» برای بازار نفت بوده و چنان تحول بزرگی در جغرافیای عرضه نفت ایجاد کرده که در دهه‌های آینده نیز بر قیمت نفت اثرگذار خواهد بود.

مقایسه گزارش سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۸ آژانس بین‌المللی انرژی
باتلر در ابتدای یادداشت خود آخرین گزارش «چشم‌انداز بازار انرژی تا ۲۰۴۰» آژانس بین‌المللی انرژی را با گزارش چشم‌انداز بلندمدت این سازمان در سال ۲۰۰۸ مقایسه کرده. بر اساس گزارش آژانس بین‌المللی انرژی در سال ۲۰۰۸، سهم هیدروکربن‌ها (نفت، گاز و زغال‌سنگ) در سبد انرژی مصرفی جهانی ۸۱ درصد بوده. این رقم امروز هم ۸۱ درصد است و طبق گزارش جدید چشم‌انداز آژانس بین‌المللی انرژی تا دهه ۲۰۴۰ تنها ۷ درصد کاهش یافته و به ۷۴درصد خواهد رسید. در سال ۲۰۰۸، انرژی‌های تجدیدپذیر (خورشیدی و بادی و بدون در نظرگرفتن برق‌آبی‌ها) تنها یک درصد از کل انرژی مورد نیاز جهان را تامین می‌کرده‌اند. در گزارش جدید آژانس اعلام کرده که سهم آنها به ۷درصد رسیده. هرچند سهم انرژی‌های تجدیدپذیر افزایش یافته اما این رشد نمی‌تواند تحولات عمده‌ای را در بازار انرژی رقم بزند یا حتی آنطور که نهادها و قوانین جدید بین‌المللی انتظار دارند بر کاهش تولید کربن اثرگذار باشد. در واقع انرژی‌های تجدیدپذیر نتوانسته‌اند جایگزین سوخت‌های فسیلی شوند و رشد آنها به کاهش سهم انرژی‌های هسته‌ای، آبی و سوخت‌های زیستی منجر شده است. با این حال دو تغییر ساختاری عمده در فاصله ۱۰ سال گذشته رخ داده است که یکی از آنها پیش‌بینی شده بود و دیگری کاملا پیش‌بینی نشده و تعجب برانگیز است.

 تغییر در جغرافیای تقاضا
اولین تغییر به نقش آسیا در مصرف انرژی و تقاضا برای نفت و گاز مربوط است. تقاضا برای انرژی در سال ۱۹۸۰ در آسیا تنها ۱۸ درصد از کل تقاضای جهانی بوده. اما این رقم رشد کرده و در حال‌حاضر به ۴۱ درصد رسیده. همچنین آژانس بین‌المللی انرژی پیش‌بینی می‌کند رشد تقاضای آسیا در سال‌های آینده ادامه داشته باشد و در سال ۲۰۴۰ به حدود نیمی از کل تقاضای جهانی برای انرژی برسد؛ در واقع آسیا حدود دوسوم از کل رشد تقاضای انرژی جهان را در سال‌های آینده به خود اختصاص خواهد داد.

مهم‌ترین‌ عامل رشد تقاضا برای انرژی در آسیا  
چین، مهم‌ترین‌ عامل رشد تقاضا برای انرژی در آسیا است. این کشور با رشد اقتصادی پایدار، صدها میلیون جمعیت خود را از فقر خارج کرده و به شرایط مساعد زندگی رسانده. این موضوع به یقین به معنای افزایش تقاضا برای انرژی است، چراکه برای افزایش رفاه این تعداد جمعیت به میزان قابل توجهی انرژی برای تامین گرما، روشنایی و حمل و نقل نیاز است. از این رو باتلر می‌گوید: «بنابراین عجیب نیست که شرکت‎های فعال در حوزه انرژی در چین در سال‌های اخیر توسعه قابل توجهی یافته‌اند. یک دهه پیش، این شرکت‌های اروپایی بودند که لیستی از شرکت‌های برتر حوزه انرژی را تشکیل می‌دادند، اما در حال حاضر شرکت‌های چینی ۶ تا از ۱۰ شرکت برتر جهان در این حوزه را به خود اختصاص داده‌اند.»

بی‌ثباتی در خاورمیانه یا ونزوئلا تهدید امنیتی برای چین
رشد تقاضا برای انرژی به تغییر ساختار بازار تجاری نیز منجر شده. چین در حال حاضر روزانه بیش از ۹ میلیون بشکه نفت وارد می‌کند، بنابراین هرگونه بی‌ثباتی در خاورمیانه یا ونزوئلا بیش از هر کشور دیگری ثبات اقتصادی چین را تهدید خواهد کرد. از این رو امنیت انرژی به موضوعی اساسی و امنیتی برای این کشور بدل شده. هند نیز در حال حاضر در مسیری مشابه چین قرار گرفته. تقاضا و مصرف انرژی در این کشور به سرعت در حال رشد است. رشد تقاضا در آسیا باعث شده که حتی جغرافیای انتشار گازهای گلخانه‎‌ای نیز تغییر کند، به‌طوری‌که آینده آب و هوای جهان به کشورهایی چون چین، هند و اندونزی که در حال حاضر بخش مهمی از نیاز خود به انرژی را از زغال‌سنگ تامین می‌کنند، وابسته است.

نفت شیل بازارهای جهانی را سوپرایز کرد
اما تغییر دوم در ساختار جغرافیای عرضه و تقاضای انرژی، ظهور مجدد آمریکا به‌عنوان یکی از تولیدکنندگان پیشرو انرژی در جهان است. رشد عرضه در این کشور موجب شده که آمریکا در حال‌حاضر نه تنها به بخش مهمی از نیاز خود پاسخ ‌دهد بلکه به صادرات نفت و گاز به دیگر نقاط جهان نیز رو ‌آورد. تمام این تحولات را آمریکا مدیون تکنولوژی شکست هیدروکربونی و تولید نفت و گاز از میادین شیل است. تولید نفت آمریکا در دهه ۸۰ میلادی بیش از ۸ میلیون بشکه در روز بود، اما از آن زمان به مرور رو به کاهش گذاشت. در اکتبر ۲۰۰۸ تولید نفت آمریکا تنها ۷/ ۴ میلیون بشکه در روز بود. آن‌طور که باتلر می‌گوید، انقلاب شیل کاملا غیرقابل پیش‌بینی بوده و حتی در چشم‌انداز جهانی انرژی آژانس بین‌المللی انرژی در سال ۲۰۰۸ هیچ اشاره‌ای به آن نشده. اما امروزه یعنی ۱۰ سال پس از ۲۰۰۸، تولید نفت شیل به ۷/ ۶ میلیون بشکه در روز رسیده و احتمالا رشد بیشتری را نیز تجربه خواهد کرد.

برباد رفتن پیش‌بینی نفت 200 دلاری؟
این موضع نه تنها جغرافیای تجاری نفت، بلکه قیمت‌ها را نیز به شدت تحت تاثیر قرار داده است. در سال ۲۰۰۸، متوسط قیمت نفت برنت حدود ۹۷ دلار بر بشکه بوده و در آن زمان آژانس بین‌المللی انرژی پیش‌بینی می‌کرد متوسط قیمت‌ها تا سال ۲۰۱۵ بالای ۱۰۰ دلار باقی بماند. این موسسه همچنین پیش‌بینی کرده بود که رشد قیمت‌ها در سال‌های بعد از ۲۰۱۵ با شدت بیشتری ادامه یافته و متوسط بهای نفت تا سال ۲۰۳۰ به حدود ۲۰۰ دلار بر بشکه برسد اما در حال حاضر و بعد از یک دوره کوتاه مدت از رشد قیمت‎‌ها در میانه‌های سال جاری، قیمت برنت حدود ۶۰ دلار است.

جهانی مملو از نفت ارزان
ناامنی سیاسی در سمت عرضه همواره وجود داشته. در حال حاضر نیز ایران تحریم شده و ونزوئلا با بحران اقتصادی و فروپاشی مواجه است. از سوی دیگر بزرگ‌ترین‌ تولیدکننده نفت خاورمیانه یعنی عربستان نیز با ریسک‌های سیاسی متعددی روبه‌روست. با این حال نه ریسک‌های ژئوپلیتیک و نه حتی رشد تقاضا برای انرژی در آسیا نتوانسته قیمت‌ها را در سطوح بالایی نگه دارد. باتلر می‌گوید: «ما در جهانی فراوان از منابع انرژی زندگی می‌کنیم. قیمت‌ها ممکن است پایدار نباشد و نوساناتی را تجربه کند، اما مسیر اصلی قیمت‌ها نزولی است.» او می‌گوید، داستان آمریکا نشان داد، این فرض که منابع محدود همیشه به قیمت‌های بالاتر منجر می‌شود، دیگر معتبر نیست.

تولید بیشتر نفت شیل، خبر خوبی برای جهان نیست
به گفته تحلیلگر فایننشال تایمز، دو تغییر ساختار جغرافیای عرضه و تقاضا ادامه خواهد داشت. شیل هنوز دوران کودکی خود را سپری می‌کند و توسعه قابل توجهی در میادین شیل پیش‌روی ایالات متحده آمریکا قرار دارد. روند دوم نیز، ادامه رشد تقاضا برای انرژی در آسیاست. بنابراین هرچند قیمت نفت و گاز انتظار می‌رود در بلندمدت مسیر کاهشی داشته باشد و قیمت‌ها سطوح بالای سال‌های پیش از ۲۰۱۴ را تجربه نکنند، اما تمام اینها همزمان به معنای تداوم نیاز جهان به نفت و گاز است. در واقع تغییرات عمیق و اساسی که در جغرافیای عرضه و تقاضای نفت و گاز رخ داده، در نهایت به افزایش سلطه سوخت‌های فسیلی بر بازارهای بین‌المللی انرژی منجر خواهد شد. این موضوع می‌تواند خبر خوبی برای کشورهای تولیدکننده نفت باشد که در سال‌های اخیر مدام نگران پایان عصر نفت بوده‌اند، اما با توجه به خروج ترامپ از معاهده زیست محیطی پاریس و تلاش برای تولید بیشتر نفت شیل، به یقین برای جهان خبر خوبی نیست چراکه به معنای تداوم افزایش انتشار گازهای گلخانه‌ای با وجود این همه سازمان‌ و قوانین بین‌المللی است.//گردآوری و تنظیم: بورس نگار؛ 7/9/97 ؛ منابع: دنیای اقتصاد/ویکی پدیا/اقتصادآنلاین/ایسنا

++تکمیلی:

>>مصائبی که رشد تولید نفت شیل به همراه داشته؛ گاز مجانی در آمریکا

گاز مجانی که دردسرساز شد!!
 «پرمیان» یکی از نام‌هایی است که فعالان و علاقه‌مندان به حوزه نفت و انرژی ظرف یک سال اخیر بارها و بارها شنیده‌اند. آن‌طور که خبرها و تحلیل‌های گوناگون نشان می‌دهد، این حوزه نفتی که یکی از حوزه‌های تولیدکننده نفت شیل در آمریکا است، به مرکز رشد تولیدات نفت این کشور بدل شده. در واقع بخش مهمی از رشد ۲میلیون بشکه‌ای تولید نفت آمریکا در یک سال اخیر از این حوزه نفتی رخ داده و حتی پیش‌بینی می‌شود، در سال آینده نیز غالب رشد تولید آمریکا از پرمیان باشد. با این حال، رشد تولید نفت در این منطقه مشکلاتی را نیز به همراه داشته

شرکت‌های تولیدکننده نفت و گاز که در دهه اخیر میلیاردها دلار برای اکتشاف و استخراج گاز طبیعی هزینه‌کرده‌اند، حال با رایگان شدن گاز در برخی نواحی مواجه شده‌‍‌اند. آن‌طور که وال‌استریت ژورنال گزارش می‌دهد، در حال حاضر در بخش‌هایی از تگزاس و نیومکزیکو عرضه گاز طبیعی به سطحی رسیده که این محصول را به کلی بی‌ارزش کرده. در این نواحی گاهی حتی شرکت تولیدکننده مجبور است به خریدار گاز هزینه‌ای نیز پرداخت کند. به نظر می‌رسد این تحولات تنها به دنبال رشد تولید نفت رخ داده است.
در حوزه نفتی پرمیان، گاز بعنوان یک محصول جانبی در زمان استخراج نفت تولید می‌شود. اما در این حوزه خطوط لوله کافی برای انتقال این گاز تولیدی به بازارهای مصرف وجود ندارد. از این رو با عرضه بیش از اندازه گاز به بازار محلی، قیمت این محصول به‌طور منطقه‌ای به شدت کاهش یافته است. آن‌طور که پلاتس گزارش می‌دهد، قیمت گاز در بخشی از نواحی تولیدکننده نزدیک به صفر و در برخی از معاملات منفی بوده، یعنی هر میلیون بی‌تی‌یو گاز منفی ۲۵ سنت به فروش رسیده. بر اساس این گزارش، این اولین بار است که گاز به شکل منفی در هاب منطقه‌ای(Waha) نرخ‌گذاری شده. متوسط قیمت گاز برای هر میلیون بی‎تی‌یو در ۴ هفته منتهی به ۲۱ دسامبر در هاب منطقه‌ای Wahaحدود ۶۸/ ۱ دلار بوده در حالی که در هاب اصلی فروش گاز آمریکا یعنی هنری هاب در لیوزانا، هر میلیون بی‌تی‌یو گاز ۲/ ۴ دلار به فروش رسیده.

برخی شرکت‌های تولیدکننده انرژی می‌گویند که رسیدن نرخ گاز به کمتر از صفر در ماه گذشته نشان می‌دهد تحولاتی که سال آینده در منطقه نفتی پرمیان رخ خواهد داد، چه نتایجی به دنبال دارد. پیش‌بینی می‌شود سال آینده خطوط لوله انتقال نفت بیشتری در این منطقه ساخته شود و رشد تولید نفت که محصولی بسیار با ارزش‌تر از گاز است، ادامه یابد. اما این تحولات به افزایش هرچه بیشتر تولید گاز در این منطقه منجر خواهد شد، گازی که هیچ جایی برای رفتن ندارد. آن‌طور که اداره اطلاعات انرژی آمریکا برآورد کرده است، تولید گاز در منطقه پرمیان در دسامبر حدود ۱۲ میلیارد فوت‌مکعب افزایش یافته که نشان از رشد ۳۴ درصدی نسبت به دسامبر سال ۲۰۱۷ دارد. جی‌.آر وستون، تحلیلگر موسسه ریموند جیمز در این‌خصوص به وال‌استریت ژورنال می‌گوید: «شما سال آینده خواهید دید که همه‌چیز بدتر و بدتر خواهد شد، چراکه تولید نفت در منطقه افزایش می‌یابد و این به معنای رشد بیشتر مازاد عرضه محلی گاز است.»
وضعیت قیمت گاز در منطقه پرمیان نشان میدهد که چگونه ایالات متحده بعد از استفاده شرکت‌های تولیدکننده از تکنولوژی فرکینگ و شکست هیدرولیکی و همچنین حفاری‌های افقی با رشد شدید عرضه گاز مواجه شد. در واقع استفاده از این تکنولوژی‌ها موجب می‌شود که گاز حبس شده در سازه‌های سنگ شیل آزاد شود. گاز طبیعی در حال‌حاضر منبع اصلی تولید یک‌سوم برق در آمریکا است و علاوه برآن، تبدیل گاز طبیعی به گاز مایع (LNG) و صادرات آن به بازار آسیا و اروپا آن را به یک کالای مهم و ارزشمند صادراتی آمریکا تبدیل کرده است. با این حال داده‌های اداره اطلاعات انرژی آمریکا نشان می‌دهد، قیمت گاز در هاب هنری برای هر میلیون بی‌تی‌یو در یک دهه گذشته همواره کمتر از ۵ دلار بوده و این چیزی جز نتیجه گسترش تولید نفت شیل نیست.

خوش‌شانس‌های منطقه پرمیان
برای کسانی که آن‌قدر خوش‌شانس بوده‎اند که نزدیک منطقه پرمیان زندگی کنند، دریافت گاز یک مزیت محسوب نمی‌شود و مجبور نیستند برای آن پولی پرداخت کنند. ویستار انرژی، یک شرکت تولیدکننده برق که یک نیروگاه در اودسای تگزاس یعنی درست در قلب منطقه پرمیان دارد، ماه گذشته برای گرفتن گاز نه‌تنها پولی پرداخت نکرده، بلکه مبلغی نیز بابت آن دریافت کرده. کورت مورگان، مدیر اجرایی ویستار‌انرژی در این‌خصوص گفته: «ما از طریق واسطه‌هایی گاز را خریداری کردیم و من فکر می‌کنم آنها گرفتار گاز تولیدی شده بودند و بدنبال خلاص شدن از شر آن بودند. تا زمانیکه بتوانیم گاز ارزان دریافت کنیم، نیروگاه ما به سودهای کلانی دست می‌یابد.»
شرکت آپاچی، یک شرکت تولیدکننده نفت و گاز در منطقه پرمیان که در حال توسعه یک میدان جدید گازی در این منطقه است، در میان شرکت‌هایی قرار داشت که مجبور شده گاز خود را با قیمت‌های بسیار نازلی به فروش برساند. این شرکت اعلام کرد توانسته خود را تنها با استفاده از ابزارهای مالی و پوشش ریسک(hedge) که می‌توانند در قیمت‌های پایین مانند یک بیمه عمل کنند، حفظ کند.

سوزاندن، راهی برای خلاصی از گاز
یک گزینه دیگر برای شرکت‌های تولیدکننده نفت و گاز که مشتری برای گاز خود ندارند، سوزاندن است که در اصطلاح به آن فلرینگ می‌گویند. بر اساس داده‌های منتشر شده از سوی ریستارد انرژی، فلرینگ در منطقه پرمیان در سه ماهه اخیر به ۴۰۷ میلیون فوت مکعب در روز رسیده که بالاترین رکورد ثبت شده در این منطقه محسوب می‌شود. اما فلرینگ عواقب بسیار بد محیط‌زیستی بدنبال دارد. آ‌ن‌طور که برآوردهای بانک جهانی و آژانس حفاظت از محیط زیست نشان می‌دهد، میزان گازهای گلخانه‌ای ناشی از فلرینگ به اندازه حجم گازی است که روزانه از اگزوز ۷/ ۲ میلیون دستگاه خودرو خارج می‌شود.با وجود مجوزهایی که برای سوزاندن گاز در این منطقه صادر می‌شود، اما فلرینگ نمی‌تواند یک گزینه همیشگی باشد. اول اینکه شرکت‌های حاضر در منطقه ممکن است تجهیزات لازم را برای فلرینگ در اختیار نداشته باشند. همچنین ممکن است آنها مجبور شوند که به مالکین زمین‌های منطقه خسارتی بابت سوزاندن گاز پرداخت کنند. از سوی دیگر فلرینگ به معنای از دست دادن محصولات با ارزشی چون اتان، پروپان و بوتان است که بعد از کرک از گاز غنی به‌دست می‌آید.
آن‌طور که وال‌استریت ژورنال نوشته، از لحاظ فنی منطقه پرمیان دارای ظرفیت کافی برای انتقال گاز تولیدی این منطقه است، اما بخشی از این خطوط لوله به تگزاس کشیده شده، جایی‌که رشد تقاضا به اندازه پیش‌بینی‌ها نبوده است. انتظار می‌رود یک خط لوله جدید که در اواخر سال ۲۰۱۹ شروع به‌کار خواهد کرد به کاهش تنگناها کمک  کند. این خط لوله گاز تولیدی در منطقه پرمیان را به یک مجتمع پالایشی و صادراتی در نزدیکی تگزاس منتقل خواهد کرد. با این حال شرکت‌های تولیدکننده نفت کمتر تمایلی برای تضمین ساخت خطوط لوله انتقال گاز دارند و بیشتر مایلند ظرفیت انتقال نفت را گسترش دهند. شرکت‌های سازنده خطوط لوله معمولا پیش از سرمایه‌گذاری در یک پروژه، تضمین‌هایی چون تعهدنامه درخواست می‌کنند. جف جورجنسن، پژوهشگر انرژی در یک موسسه که ۳۳۰ میلیارد دلار سرمایه را مدیریت می‌کند، در این‌خصوص می‌گوید: «علاقه‌مندی اول تولیدکنندگان حل نیازهای نفتی است. تلاش برای ساخت خطوط لوله گاز طبیعی مانند رفتن به ورزشگاه و انجام حرکات کششی است، جایی که باید از وزنه و دستگاه‌های قدرتی استفاده کنید.»